(279) તો થોડુંક દાઝે તો ખરું ને! (હાસ્યકાવ્ય)

(અછાંદસ)

દિલ્હીવાળી મોટી ચૂંટણી!

વાતાવરણ ગરમાગરમ, પ્રચારજંગથી!

રાજકીય પક્ષો કળ ના કરે, રાતદિન બજે ભૂંગળાં! (1)


અવાજની તીવ્રતાના આંક ડેસીબલની એસીતેસી,

આચારસંહિતાની એસીતેસી, ઘડિયાળના કાંટાની પણ એસીતેસી!

આજનો લ્હાવો લીજિએ રે, નવી ચૂંટણી કેણે દીઠી છે! (2)

એક ગામની ભાગોળે

દાંડીપીટ થકા ઈજને ભીડ જમા, બેસવાનું કોઈ નામ જ ના લે,

બુફે ડીનરની જેમ સૌ ઊભાઊભા કરે પ્રતીક્ષા આગંતુકોની! (3)

જાણે ભારતનાં લાખો ગામડાંએ શીખવ્યું,

ખાસ તો પશ્ચિમને અને વિશ્વભરની શહેરી સંસ્કૃતિને,

કે ક્યમ કર્ટન કોલ (Curtain-call)ની રસમ બજાવવી નાટ્યાંતે રહી ઊભાઊભા,

કે પછી તાળીઓના ગડગડાટે ક્યમ સ્ટેન્ડીંગ ઓવેશન (Standing ovation) થકી,

કરવો જયજયકાર મહાનુભાવોનો! (4)

આવી પુગ્યો કાફલો પ્રત્યેક સ્તરના કાર્યકર, નેતાગણ અને ઉમેદવાર તણો,

ગામ ઓટલે ગોઠવાયા સૌ આગંતુકો ભારતીય બેઠકે,

પણ, પણ સૌ પ્રેક્ષકો કે શ્રોતાઓ નામ જ ન લે બેસવા તણું,

સભાસંચાલકે હાથ જોડી કાકલુદીઓ કરી માઈકે છતાંયે!

જાણે મદારીખેલ જોવા સૌ ટોળે વળે ત્યમ ભીડ પર કોઈ અસર ના! (5)

ઉમેદવારે સ્થાનિક કાર્યકરને કાનમાં સૂચવ્યું કે

’કોઈ આગેવાનને માઈક આપી કહો વીનવવા શ્રોતાઓને, એ જ માત્ર ઈલાજ!’

’વાત સાચી સાહેબ, એમ જ કરીએ!’ કહ્યું કાર્યકરે.(6)

‘કમદાકાકા જ્યાં હોય ત્યાંથી આવી જાય!’નું એલાન થયું,

ને ખોંખારો ખાતા કાકાએ ઓટલે આવી માઈક સાવ મોંઢા નજીક એવું ગ્રહ્યું,

કે જાણે ખાતા હોય કોન આઈસક્રીમ! (7)

ચલમ તાણીને દઝવેલી હોય તેવી તપખીરી લાંબી મૂછો અને દાઢીવાળો એ કમદોકાકો,

લીંબુની ફાડ જેવી મોટી લાલઘૂમ આંખોવાળો એ કમદોકાકો,

વિના માઈકે પહાડી એવા ગળામાં ઘૂંટાતા ખરજ અવાજે ગર્જ્યો એ કમદોકાકો! (8)

”અરે નાલાયકો! ચૂપ મરો અને બેસી જાઓ ભાશણ શાંભળવા! અલ્યા, નેતાનું નામ શું?’’

“ભુલાભાઈ!” એક કાર્યકર બોલ્યો

“હાં, તો આ ભુલોભૈ, ભૂલો પડ્યો અનં આયો સે મતોની ભીખ માગવા આંય!

ચૂંટોણો કે હાર્યો તોયે ફરકશે નહિ ફરી આંયકણે, માટ હાંભળી લ્યો એ શું કે સે?”

તીખાં તમતમતાં સરસ્વતીવચનોનો સાથ ગ્રહી, બરાડી ઊઠ્યો એ કમદો કાકો

અને લોકો પણ ચિચિયારીઓ પાડી ઊઠ્યા! (9)

”અરર, કાકા!” સભાસંચાલકે નારાજગી વ્યક્ત કરતાં કહ્યું.

”અલ્યા, અરર બોલ્યો, તે કોઈ વેચી (વીંછી) કઈડ્યો!”

”ના, ના કાકા તમે કઈડ્યા! હવે બેહી જાહો, કોંઈ વધારે ભઈડો ઈં પેલાં!’ (10)

કમદા કાકાએ રોકડું પરખાવ્યું, “હાચું કીધું ઈં ચેવો ચટકો લાજ્યો!

લ્યો હવ તમનં બક્ષ્યા! લોકોનં તો કોંક કેવા દ્યો, ન તો લીલા તોરણે પાસા જાહો!

હાચું કઉ સુ. તમારા હમ (કસમ)!”, કહી કાકો આગળ વધ્યો (11)

“અલ્યા નખ્ખોદિયાઓ, આ ભુલાભૈનં બે શબદ કે’વા દ્યો અનં શાંણા થૈ જોવ!

એ ભાશણ આલવા આયા સ, જખ મારવા નથ આયા!

ઈં ઈંયોના નોંમ ઉપરિયાં ચોકડી મેલાવવા આયા સ!” (12)

ઓટલાવાળા આગંતુકો એક એક કરીને ગાડીઓ તરફ વળવા માંડ્યા,

પાણી પહેલાં પગરખાં કાઢતા હોય તેમ, સમા (સમય)ને પારખીને,

હુરિયો બોલાય તે પહેલાં! (13)

ચૂંટણીસભા ફ્લોપ ગઈ!

એવું ય બને, કેમ કે આ તો દુનિયાની મોટી લોકશાહી!

ઝાઝું રંધાય તો થોડુંક દાઝે તો ખરું ને! (14)

-વલીભાઈ મુસા

Proposed E-Book “વિલિયમાનાં હાસ્યકાવ્યો”

 

(278) કિમિયાગીરી (હાસ્યકાવ્ય)

(અછાંદસ)

જંકશન રેલવેસ્ટેશને,

ટ્રેઈન થોભી ન થોભી;

અને, ત્યાં તો

આવી ઊભો ટિકિટચેકર,

પ્લેટફોર્મે

એક ડબ્બાદ્વાર સમીપ,

ખુદાબક્ષ કો’ મુસાફરને

ઝડપી લેવા જ તો!  (1)

બે જણ ઊતર્યા,

જેમાંનો એક,

સામાન સોંપતાં અન્યને,

નાખે ગજવે હાથ

અને કરે અભિનય,

જાણે ટિકિટ કાઢતો હોય તેમ! (2)

પણ, આ શું?

એ તો માંડ્યો ભાગવા અચાનક!

અને ટિકિટ ચેકર પણ ભાગ્યો તેની પાછળ

રંગે હાથ ઝડપવા! (3)

પ્લેટફોર્મના છેડા સુધી

બંને ભાગતા જ રહ્યા, બસ ભાગતા જ રહ્યા!

આખરે પેલો ઝડપાયો તો ખરો,

 પણ ટિકિટ ધરી દીધી ત્વરિત મલકતા મુખે! (4)

પણ ભાગ્યો કેમ મૂરખ,

ટિકિટ હતી તોયે?

ખંધુ હસતો તે વદે,

’શું કરું, સાહેબ? પણ, સાથી હતો ને ખુદાબક્ષ!’  (5)

-વલીભાઈ મુસા

Proposed E-Book “વિલિયમાનાં હાસ્યકાવ્યો”

 

(277) ‘હવે ઊઠશો કે?’ (હાસ્યકાવ્ય)

(અછાંદસ)

‘હવે ઊઠશો કે?’

ભરનિદ્રાએ હલબલી ઊઠ્યો શ્રીમતી ગર્જને!

’ધરતીકંપ થયો શું?’

’ના, ધરતી ફાટી નથી! ગઈ રાતનું દૂધ ફાટ્યું!’

’તો?’

’તો…શું વળી? ભાગો શેરીનાકે લઈ તપેલી,

લાવી દ્યો દૂધ અડધો લીટર’

‘તપેલી નાની લાવ્યા, સાહેબ,

દઉં ચારસો મિલીલીટર?’

ધનજી દૂધવાળો બોલ્યો.

’ના, ભાઈ, ના

હૂકમ તેણીનો નહિ ઊથાપું.’

’પણ, છલકાશે!’

’ભલે છલકતું, દઈ દે પૂરું તું તારે!’

વાત ખરી પડી, દૂધ છલકતું પ્રત્યેક ડગલે.

’છલકો મા બચુ છલકો મા, મોંઘેરાં તમે!’ વીનવું હું.

પણ, ના માને એ લગીરે!

હવે સહેજ મોટા અવાજે વદું હું,

’ખરીદ્યું તને ચાલીસના ભાવે, મફતિયું નથી તું!’

કોઈ અસર નહિ, એ તો બસ મક્કમ હતું છલકવા!

હવે ક્રોધ મુજ ચરમ સીમાએ અને તાડુકી ઊઠ્યો,

’ક્યારનો વીનવું, છલકો મત, છલકો મત, તો ય તું છલકે!

તો લ્યો ફિર છલકો!’ કહી છલકાવ્યું એને,

બંને હાથોએ તપેલી હલાવી,

જાણે થયો મુજ હસ્તે કંપ!

-વલીભાઈ મુસા

Proposed E-Book “વિલિયમાનાં હાસ્યકાવ્યો”

–

 

(276) પોલીસ-ચોર કે ચોર-પોલીસ રમત? – 1

(ભાગ-2 માટે અહીં ક્લિક કરો.)

આજે રવિવારી સવારે મારા પૌત્રના શેરીમિત્રો અમારા ઘરે રમવા માટે આવી ગયા હતા. એ અમારો અઠવાડિક કાર્યક્રમ રહેતો, જેમાં અમે અવનવી બાળરમતો રમતા. શરૂઆતમાં તો પેલાં ભુલકાં સંકોચ અનુભવતાં એટલા માટે કે તેમની સાથે એક વયોવૃદ્ધ માણસ બાળક બનીને રમવા માગતો હતો. ધીમેધીમે તેઓ મારી સાથે અનુકૂલન સાધતાં ગયાં અને પછી તો અમને અન્યોન્ય એકબીજાનું એવું વ્યસન થઈ ગયું કે સૌ બેચેનીપૂર્વક રવિવારના આગમનની રાહ જોવા માંડ્યા. છેલ્લા કેટલાક રવિવારથી અમારામાં બાળકીઓ પણ ભળવા માંડી હતી.

આજે મારા પૌત્રે પોલીસ-ચોરની રમત રમવાની દરખાસ્ત મૂકી અને તમામે વધાવી લીધી. મારું મન માનતું ન હતું એટલા માટે કે કુમળા માનસને અનુરૂપ આ રમત ન હતી. કાવ્યમય ન્યાય (Poetic Justice) મુજબ રમતનો અંત ન આવે અને અંતે ચોરટોળકી ફાવી જાય તો મોટી મુશ્કેલી સર્જાય. રમતના અંતની વાત રહેવા દઈએ, પણ રમતના પ્રારંભે જ ચોરટોળકીની રચના કરવી પડે અને કદાચ એવું પણ બને કે કોઈ ચોર બનવા તૈયાર ન થાય અને માત્ર પોલીસોની ભરતી થાય તો રમત શી રીતે રમાય! આમ છતાંય મને એમ થયું કે બાળકો ભેગા રમવું હોય તો બાળક બનીને જ રમાય અને તેમના વિચારોની આવી સીધી પરિપક્વતાની કોઈ અપેક્ષા રાખવી અસ્થાને ગણાય. રમત શરૂ થવા પહેલાં અમારી વચ્ચે આમ સંવાદ થયો:

‘બોલો છોકરાંઓ, આપણે પોલીસ-ચોર રમત રમવી છે કે ચોર-પોલીસ?’

‘આ વળી નવી વાત! બંનેમાં શો ફેર તે જરા સમજવશો?’

‘પોલીસ-ચોરમાં પોલીસ પ્રમાણિકતાથી પોતાની ફરજ બજાવે, ચોરને પકડી પાડે, તેના ઉપર કોર્ટમાં કેસ મૂકે અને તેને સજા અપાવે.’

‘જ્યારે ચોર-પોલીસમાં પોલીસ ભ્રષ્ટાચારી હોય, ચોરને ચોરી કરવા પ્રોત્સાહિત કરે, ચોરીમાં ભાગ રાખે અને લોકો ચોરો અને ચોરીઓથી ત્રાહિમામ્ પોકારે!’

મારા પૌત્રે કહ્યું, ‘દાદા, આજે આપણે એ બે પૈકીની કોઈપણ રમત ન રમીએ અને તમે ફક્ત એવી કોઈ ઘટના અમને કહી સંભળાવો જેમાં પોલીસે ખોટી રીતે કોઈ ગરીબ માણસને પરેશાન કર્યો હોય! નિશાળમાં અમારા સાહેબે ‘વાડ ચીભડાં ગળે’ કહેવત સમજાવતાં જુલ્મી રાજા અને ભોળી પ્રજાનું જૂના રાજાશાહીના જમાનાનું ઉદાહરણ આપ્યું હતું. હાલમાં તો લોકશાહી છે અને પ્રજાના સીધા રક્ષણની પહેલી જવાબદારી પોલીસની બને. પોલીસ વાડ સમાન રક્ષક હોવા છતાં પ્રજાનું કઈ રીતે અહિત કરી શકે એવી સરસ મજાની કોઈ વાત અમને કહી સંભળાવો.’

‘સાંભળો ત્યારે…’ મેં શરૂ કર્યું.

“ઘણા સમય પહેલાં એક ગામમાં બે વણઝારાભાઈઓ પોતપોતાનાં કુટુંબો સાથે ગામથી થોડેક છેટે નાનકડા તંબુ તાણીને રહેતા હતા. બંને ભાઈઓ વચ્ચે ત્રીસપાંત્રીસ ગધેડાં હતાં. બિચારા માટીકામ કરે અને પોતાનાં કુટુંબોનું માંડમાંડ ભરણપોષણ કરે. એક દિવસે તેમના તંબુ આગળ પોલીસનો ડબ્બો (મોટરગાડી) આવી ગયો. ત્રણચાર પોલીસવાળા તાબડતોબ ડબ્બામાંથી નીચે ઊતરીને પેલાઓના તંબુઓમાં ઘુસી જઈને ગોદડાં અને સરસામાન વગેરે ફેંદવાનું શરૂ કર્યું. પેલા બિચારાઓએ હાથ જોડીને વિનંતીભાવે કહ્યું, ‘અરે, અરે, સાહેબો શું કરો છો?’

પી.એસ.આઈ.એ બંનેને ધોલધપાટ કરીને એટલું જ કહ્યું, ‘પોલીસને તેનું કામ કરવા દો, નહિ તો પકડીને જેલભેગા કરી દઈશ.’

‘પોલીસ પાસે ન તો સર્ચ વોરંટ, ન તો કોઈ લેખિત હૂકમનો કાગળ કે ન તો મૌખિક રીતે કંઈ પણ કહેવાનું કે શા માટે જડતી થઈ રહી છે. પેલા બંનેની પત્નીઓ અને છોકરાં મોટેમોટેથી રડવા માંડ્યાં. તમારી ઉંમરના એક છોકરાએ જોયું કે પેલા મોટા સાહેબે તેના બાપા અને કાકાને ધોલધપાટ કરી છે તે જોઈને તેણે પેલા સાહેબને એક માટીનું ઢેફું માર્યું અને ત્યાંથી નાસી ગયો. પેલા પી.એસ.આઈ.નો પિત્તો ગયો અને બીજાં છોકરાંઓ અને સ્ત્રીવર્ગ ઉપર લાકડીએ લાકડીએ ફરી વળ્યો.’

‘આ તો અન્યાય કહેવાય! આજુબાજુથી કોઈ બિચારાંની વારમાં ન આવ્યું!’

‘એક તો ગામના છેવાડેના ભાગે તેઓ રહેતાં હતાં અને બીજું બધા ખાખી કપડાથી ડરે! એ લોકો ગમે તેવા ઈજ્જતદાર માણસને ફસાવી દે! કહેવત છે કે જમનું તેડું સારું, પણ જમાદારનું ખોટું! હજુ આગળ તો સાંભળો.’

“જડતી લેતાં લેતાં એક એલ્યુમિનિયમના ડબ્બામાંથી એક સો રૂપિયાની નોટ મળી. પેલાઓની આંખમાં ચમક આવી અને ગાળો ભાંડતાં કહ્યું કે ‘નાલાયકો આવડી મોટી રકમ તમારી પાસે ક્યાંથી?’ એ જમાનામાં સો રૂપિયા એટલે જાણે કે હાલના દસ હજાર અથવા તેથીય વધારે રૂપિયા! એ વખતે સોનાનો ભાવ તોલાના સોએક રૂપિયા માત્ર હતો. તંબુ જેવા જૂનાંપુરાણાં કપડાંથી બનેલા ઝૂંપડામાં એક તોલા સોનાની કિંમત જેટલા રોકડ રૂપિયા! ખાખી યુનિફોર્મની નજરે તો અધધધ કહેવાય! તેણે કરડી આંખે પૂછ્યું, ‘આ નોટ તારી પાસે ક્યાંથી?”

“પેલા દૂર દેખાય તે મુખી કાકાના બંગલે ચાલો સાહેબ. તેઓ અહીંની મોટી નેહાળના પરમુખ સાહેબ છે. આજે સવારે જ તેમણે મારું અંગુઠાનું નિશાન લઈને નિશાળના બાંધકામ માટેના માટીકામના સો રૂપિયા આપ્યા છે.”

“જા અલ્યા એય છોકરા, મુખીકાકાને બોલાવી લાવ અને કહેજે કે આ વણઝારાવાળી સો રૂપિયાની પાવતી પણ લેતા આવે! જોઈએ તો ખરા કે આ સો રૂપિયા તેની મહેનતના છે કે ચોરીના?’

‘મુખીકાકા પાવતી લઈને આવ્યા, સાબિત થઈ ગયું કે વણઝારો સાચો છે.’

‘મુખીકાકાએ સાક્ષી પૂરી કે આ બધા બિચારા મહેનત કરીને જીવવાવાળા છે. ભૂખ્યા રહે, પણ ચોરી તો શું ભીખ પણ માગે નહિ.’

‘કાકા, હવે તમે જાઓ અને અમને કામ કરવા દો. એક ગામે કાપડની દુકાનનું કેબિન તૂટ્યું છે અને આ લોકોના સગાવહાલાઓનું કામ છે. એમાંનો એક પકડાઈ ગયો છે અને તેણે જુબાની આપી છે કે તેઓ અહીં મહેમાન બનીને રહ્યા હતા.’

એક વણઝારો બોલ્યો, ‘વાત સાચી છે. પણ એ લોકો તો કોઈ ગધેડાં વેચવાનાં હોય તો લેવા માટે આવ્યા હતા. નક્કી શાહેબ તેમણે બનાવટ કરી, પણ અમને શી ખબર પડે કે તેમણે આવું કાળું કામ કર્યું હશે!’

‘આ વાત ચાલતી હતી અને એક પોલીસવાળાએ પેલા સાહેબને એક નાનકડી છીંકણી સૂંઘવાની ડબ્બીથી પણ નાની દાબડીમાં અડધા ભાગમાં ચોંટેલું અફીણ બતાવ્યું.. પી.એસ.આઈ.ના ચહેરા ઉપર ફરી ચમક આવી ગઈ. એક કાંકરે બે પક્ષીના શિકાર જેવો ઘાટ પડ્યો. સો રૂપિયાની નોટ પડાવી લેવાનું બહાનું અને નાર્કોટિક (Narcotic) નો એક કેસ મળ્યો.’

એક બાળકીએ પૂછ્યું, ‘દાદા એ શું?’

‘જો બેટા, અફીણ નશીલો પદાર્થ ગણાય અને નાર્કોટિકના કાયદા હેઠળ અમુક જથ્થાથી વધારે માત્રામાં હોય તો વેપાર સાબિત થાય. આમાં દસ વર્ષની સજા અને એક લાખ રૂપિયા દંડ થાય. હવે આગળ સાંભળો તો ખરા! પેલા વણઝારાઓની સ્ત્રીઓએ કહ્યું કે સાહેબ અમે નાનાં છોકરાંને નાની કણી આપીને ઘોડિયામાં ઊંઘાડી દઈએ કે જેથી અમે માટીકામમાં અમારા ધણીઓને મદદ કરી શકીએ.’

બીજો વણઝારો બોલી ઊઠ્યો,’મારી બાઈડીની વાત સાચી છે. વળી પેલી કહેવત મુજબ ગધેડા કરતાં બાર ગણું અમારે ચાલવું પડે અને આમ અમે થાકી જઈએ અને રાત્રે અમારા પગ તૂટતા હોય એટલે અમે નાની કણી દાઢમાં દબાવીને સૂઈ જઈએ. રાત્રે મજાની ઊંઘ આવે!’

‘ચાલો, ચાલો. હવે પોલીસ થાણે અને તમને ત્યાં મજાની ઊંઘ મળશે. આમ કહેતાં તેમણે બે હાથકડી કાઢી. પેલા પોલીસવાળાઓમાંનો એક દયા ખાતો હોય તેમ બોલ્યો, ‘સાહેબ ગરીબ માણસો છે અને બંને અંદર જશે તો બિચારાં ઘરવાળાં ખાશે શું? કોઈ એકને જ ઊપાડો અને બીજાના ગુનાના દંડના સો રૂપિયા લઈને તેને છોડી દો.’

‘પણ દાદા, આમ કોર્ટમાં કેસ ચાલ્યા વગર સીધે સીધો દંડ લઈ શકાય?’

‘ના, બેટા. આને લાલિયાવાડી કહેવાય! સત્તા આગળ શાણપણ કામ ન આવે. તેમણે એ રકમને દંડ એવું નામ આપ્યું, પણ તેને ખાયકી (લાંચ) જ કહેવાય અને તે પણ પોલીસગીરી કરીને લીધી ગણાય!’ મેં કહ્યું અને વાત આગળ ચલાવી.

‘પેલા એક વણઝારાને લઈને ડબ્બો ઊપડ્યો. પેલાં બૈરાંછોકરાં રડતાંકકળતાં રહ્યાં,’

‘દાદા, પછી છેવટે શું થયું?’

‘પોલીસને જાતજાતના ગુનાઓ પકડવાનો લક્ષાંક આપવામાં આવતો હોય છે. અફીણના દાણચોરોના તગડા હપ્તા મળતા હોય છે જેની રકમ છેક ઉપર સુધી ભાગ પ્રમાણે પહોંચતી હોય છે. આવા હળવા ગુનેગારો ઉપર કેસ કરીને એ પ્રકારના ગુનાઓ પકડવાના લક્ષાંકને પૂરો કરે. કોઈ વખતે નાનામોટા ગુનાઓના કારણે પોલીસના દફતરે ચઢેલાઓને બસોપાંચસો રૂપિયા આપીને આવો અફીણ કે દારૂની હેરાફેરીનો કેસ ઊભો કરતા હોય છે. અહીં તમારા સાહેબવાળી કઈ કહેવત લાગુ પડે, કહેશો છોકરાંઓ?’

‘વાડ ચીભડાં ગળે!’ બધાં એક અવાજે સમૂહમાં બોલી ઊઠ્યાં.

‘પણ દાદા, પેલા ગરીબ વણઝારાનું શું થયું?’ પેલી બાળકી રડમસ અવાજે બોલી.

“બેટા, અફીણને ઓછી માત્રામાં પોતાના ઉપયોગ માટે રાખવા બદલ બિચારાને છએક મહિનાઓ સુધી કોર્ટની તારીખો પડી ત્યાં સુધી જેલમાં રાખ્યો હતો, કેમ કે આવા ગુનામાં જામીન મળે નહિ. છેવટે તેને છ મહિનાની હળવી સજા થઈ અને કાચા કામના કેદી તરીકેની તેણે ભોગવેલી જેલને મજરે આપીને તેને છેલ્લી તારીખે કોર્ટમાંથી જ બારોબાર છોડી મૂકવામાં આવ્યો હતો. ચાલો છોકરાંઓ તમને બધાંને પણ છોડી મૂકું છું. આજનો કાર્યક્ર્મ પૂરો થયો, આવતા રવિવારે ફરી મળીશું. એ આવજો બધાં. પણ, એક વાત તો કહેવાની રહી ગઈ કે તમારામાંનાં મોટી ઉંમરનાં જે બાળકો હોય અને જે થોડીક ભારે ગુજરાતી ભાષા સમજી શકતાં હોય તેમને ભલામણ કરું છું કે જો પોતાના ઘરે ઈન્ટરનેટની સગવડ હોય તો તેઓ મારા બ્લોગ ઉપરનો ‘ભ્રષ્ટાચારની પેલે પાર’ લેખ અવશ્ય વાંચે. ધન્યવાદ.”

-વલીભાઈ મુસા