(અછાંદસ)
‘કૌન ગીરા?’
‘અરે! કૌન ગીરા?’
બંગલેમેં કોઈ હૈ કિ નહિ!
કમબખ્ત સબ નૌકર ચાકર ભી મર ગએ કિ ક્યા?
કોઈ સુનતા કયોં નહિં!
મૈં પૂછતા હુઁ કિ અભી અભી કિસીકે ગીરનેકી આવાજ આઈ,
બતાઓ તો સહી કિ વહ કૌન ગીરા?
એક ચાકર દૌડતા આયા ઔર કહને લગા,
માલિક આપ ગીરે હૈ!
સચમુચ મૈં ગીરા હુઁ?
હાઁ જી, આપ હી ગીરે હૈ, કોઈ શક હૈ કિ ક્યા!
નહિ, નહિ! અબ તો કોઈ શક નહિ!
ક્યોં કિ અબ મૈં દર્દ મહસુસ કર રહા હુઁ!
લગતા હૈ, ભારી ચોટ લગી હૈ, ઊઠા ભી નહિ જાતા!
સબ મિલકે મુઝે ઊઠાઓ,
ઔર પલંગમેં લે લો, સમ્હાલના,
ફિરસે મત ગીરાના, વરના મુઝે ફિરસે પૂછના પડેગા
કૌન ગીરા?
-વલીભાઈ મુસા
Advertisements
pragnaju
August 8, 2012 at 11:46 am
આંખ સે ગીરા આંસુ કોઈ ઉઠા નહિ સકતા કિસ્મત મેં લીખા કોઈ મિટાનહિ..સકતા.
મગર આપ જો ગીરાયે ગયે હો કિસ્મતસે તો, થામના મુશ્કિલ નહીં હો સકતા
LikeLike
Valibhai Musa
August 9, 2012 at 11:19 am
હવં, મૂળ મુદ્દેકી વાત પર આઉં તો યે કવિતા મીંને સિરફ હસોંણેકે લિએ નીં લીખી હે! કવિતાકા મરમ એ હે કિ દુનિયોંમેં સબ જણોંકોં અપણી દિલકી સબ વાત માલૂમ હોતી હે, પણ વો અપણી જાતકો સેતરતે હે!
જુઆ ખેલણેસે ઈંન્સોંન બરબાદ હોતા હે, બીડીઓં ફૂંકણેસે કેન્સર હોતા હે, દારુ પીણેંસે ઈંન્સોંન માભેણદીકરીકો નીં ઓળખ સકતા; ઈ સબ બાતેં અનુંકું માલૂમ હે, પણ જોંણબુઝકર વો અજાંણ બનકે ઈં સબ બૂરે કોંમ કરતા રેતા હે! મેરે કવિતાઈમું પડદેકે પીછે ઈં વાતકો સમજણેંકી હે!
મેરી કવિતાઈકા હીરો કિતના નફ્ફટ હે કે સેલીવેલી ભી ઈંયું કેતા હે કિ ફિરસે મત ગીરાના, વરના મુઝે ફિરસે પૂછના પડેગા, કૌન ગીરા? ‘
તો મેરેં ભાયોં નીં બેણોં, હમારેમેસીં ઘણેબધે ઘૈડે હૈ| હમ કલ મરણેવાલે હૈ| તો હમ સાફ દિલકે હો જાવે, રદિયેમીં હો વો હોઠોંપેં લાણા ચાહિએ| જિન દાડીસે હમ જાતકો છેતરણેકા બંદ કરેંગે, બસ તબસે દૂસરોંકો સેતરણેકા અપણે આપ બંદ હો જાએગા! મેરા કેણા મોંનો અનીં નેને સોકરે જેસે હો જાઓ|
(પાલનપુરી બોલીની છાંટમાં હા.દ. ઉપરની કોમેન્ટ સારરૂપે)
LikeLike