સરવાળે શૂન્ય – એક બોધકથા

Click here to read in English
ગુજરાતીમાં એક મુહાવરો છે કે ‘વાઘને કોણ કહેશે કે તારું મોંઢુ બધો જ સમય ગંધાય છે!’ નીચે એક બોધકથા છે કે જે મેં ઉપરોક્ત મુહાવરાને આધાર બનાવીને વિચારી કાઢી છે. વળી મારો એવો કોઈ વિચાર પણ નથી કે કથાના અંતે મારે કોઈ બોધપાઠ દર્શાવવો, કેમ કે તે શીર્ષકમાંથી જ સ્વયં અભિપ્રેત છે. હવે વાંચવા માટે આગળ વધો :

“એક વખતે જંગલમાં પ્રાણીઓ, પક્ષીઓ અને જીવજંતુઓની એક સભા મળી હતી. એક યા બીજા કારણે એકેય વાઘ કે સિંહ આ સભામાં હાજર ન રહી શક્યો. તેમની ગેરહાજરીનો ફાયદો ઊઠાવતાં સભામાંના બાકીના તમામે તેમની ઉણપોની ટીકાટિપ્પણી કરવાની શરૂઆત કરી. તેમણે મુખ્યત્વે તો અહર્નિશ તેમનાં બહુ જ ખરાબ ગંધ મારતાં મોંઢાંની કુથલી કરી. પહાડોમાં હંમેશાં ઝરણાં તો વહેતાં જ રહેતાં હોય છે, આમ છતાંય તેઓ કદીય પોતાનાં મોઢાં ધોવાની દરકાર કરતા નથી. વળી આટલું જ નહિ તેઓ લોહીથી ખરડાએલાં તેમનાં મોંઢાં લઈને તથા દાંતોમાં માંસના રેસાઓ સાથે અહીંતહીં ભટક્યા કરે છે.

 

Much Ado for Nothing – A Fable

Click here to read in Gujarati
There is a Saying in Gujarati as “Who can tell a tiger that its mouth smells bad all the times?” The following is a fable thought by me based on the above Saying with no any idea of mine to point out any moral lesson at the end as it is already self-explanatory in the title of this post. Now, proceed on to read:

“Once there was an assembly of animals, birds and insects in a jungle. Due to one or the other reason, none of the lions and tigers could attend the gathering. By taking the chance of their absence, the rest participants present there started to criticize them for their drawbacks. They mainly commented that their mouths smelt badly all the times. The streams are always flowing in the mountains, but they never care to wash their mouths and wander with stains of blood on their mouths and having fibers of flesh in their teeth unpicked.