Archives
Image
(474) The Demise of a Gentle Giant
You may click here to read in Gujarati:
‘Gentle Giant’ are idiomatic words which are used for a guy who is tall and strong but has a quiet mild nature. Such persons are always very nice, thoughtful and caring for others.
Our greater Musa family has lost a gentle giant named Haji Ahmadhusain M. Musa recently on 25th May, 2015 at the age of 56. If I introduce him as my nephew, it will be an injustice to our sound and special relations as I had always equated him as my son since his birth. There was the difference of only four years between our two generations. He was the eldest member of our next generation with grey eyes in appearance but always compassionate for others. He was a man of principles and firm decisions. He was an outspoken person and possessed a mood of ‘who cares’ and therefore some persons not knowing him intimately might have misunderstood him, but he was a tender hearted fellow and never felt any enmity or grievances towards anybody. There might be some difference of opinion with anybody who came into contact with him, but he never kept any prejudice or bias in his mind. That is why he had declared his apologies to all before us prior to his calm and comfortable demise.
His untimely passing away has hit a severe stroke to the hearts of our family members, community people, friends, relatives and business related people. But at the same time, when we remember that he had lived a quality life; our grief for losing him calms down and we feel good to ease our pain. His religious, righteous and pious life has set an example of good moral character to the people of his contacts. Over and above our compulsory religious levies, he had made some extra provision of certain percentage for ‘Kare khair’ i.e. good deeds and he regularly donated to needy persons particularly for education and ailment. His accuracy in all aspects of his routine life was praiseworthy; for example when he dismantled the staples of papers, he pressed them at both the ends and cast them in dustbin properly and immediately with a preventive thought that they should not harm anybody.
Though his ailment had remained long due to failure of both his kidneys, he never became nervous or uttered any complaints. His kidney-transplant operation with kidney-donation of his wife Shakina was successful, but some post-operation problems of infection etc. played their negative roles severely and he was no more; but no trace of any pain or sufferings was seen on his face. He was also so lucky that he could pass some days together with his daughter Rubina and son Riyaz who have migrated to Australia, and also his younger brother Shabbirali who was in Saudi Arabia.
It is true that his passing away has caused us to lament and grieve behind for years, but it is also eternally true that from God we come and to Him shall we return – “Inna Lillahi Wa Inna Ilayhi Raaji’oon!”. Lailah Gifty Akita quotes, “We are formed by dust; when life ends, we shall return as dust to the ground.” It is also said that a short but quality living is greater than the quantity living measured in years and Ahmadhusen did live an exemplary social and religious life.
Let us pray for the deceased Haji Ahmadhusen to the Almighty God with the medium of the Infallibles to rest his departed soul amongst His chosen ones, in the proximity of the Infallibles and amongst the souls of those people who enjoy the mercy and pleasure of Him.
-Valibhai Musa
* * * * *
(Message from children of the Late Haji Ahmadhusen Musa)
DEAR ALL WELL-WISHERS, RELATIVES AND FRIENDS,
WE THANK YOUR GOOD SELVES VERY MUCH FOR WARM AND SYMPATHETIC CONDOLENCE EXPRESSED TO OUR FAMILY TO BEAR THE IRREPARABLE LOSS OF OUR BELOVED FATHER HAJI AHMADHUSEN MUSA.
WE HOPE YOUR PRAYERS WILL PROVE TO BE BENEFICIAL TO THE SOUL OF THE LATE FOR ETERNAL PEACE IN HEAVEN AND PROVIDE US THE STRENGTH TO RECOVER FROM PROFOUND GRIEF AND SORROW.
THANKING YOU, ONCE AGAIN
YOURS VERY TRULY,
RIYAZ S/O HAJI AHMADHUSEN MUSA
RUBINA D/O HAJI AHMADHUSEN MUSA
& ALL THE MEMBERS OF MUSA FAMILY
Image
ફાનસવાળાં સન્નારી
Click here to read in English
તબીબી વ્યવસાયના ક્ષેત્રે ફ્લોરેન્સ નાઈટીંગલનું નામ ખૂબ જ પ્રખ્યાત છે. તેઓ જન્મે ઈટાલિયન હતાં, પણ તેમનો ઉછેર અને અભ્યાસ ઈંગ્લેંડમાં થયાં. અંતરાત્માનો અવાજ સાંભળીને તેમણે બીમારોની સેવા માટે માતાપિતાની અનિચ્છાને અવગણીને પણ નર્સીંગના વ્યવસાયને અપનાવ્યો. તેઓ ઉચ્ચ વર્ગમાંથી આવતાં હતાં અને એ દિવસોમાં નર્સીંગના વ્યવસાય પ્રત્યે લોકોને ઓછું માન હતું. પરંતુ આ વ્યવસાય સાથે ફ્લોરેન્સના જોડાવાથી વિશ્વભરમાં આ વ્યવસાય પ્રત્યેનો લોકોનો અભિગમ બદલાઈ ગયો. તેઓ પોતાની ફરજ પ્રત્યે ખૂબ જ નિષ્ઠાવાન હતાં; અને બીમારોની સેવા અર્થે રાત્રે પણ અહીં તહીં દીવો હાથમાં લઈને ફરતાં હતાં. બીમાર વ્યક્તિઓએ તેમની સેવાઓથી ઉપકૃત થઈ તેમને ‘દીવા સાથેનાં દેવી’ ના ઉપનામથી નવાજ્યાં.
મારા ઉપરોક્ત શીર્ષકમાં દીવા (Lamp)ની જગ્યાએ ફાનસ (Lantern) શબ્દ વાંચી વાચકોને થોડુંક આશ્ચર્યજનક લાગશે; પણ, હું અહીં દસકાઓ પહેલાંનાં એક બીજાં સન્નારીની વાત કરવાનો છું, જેઓ અમારા ગામનાં સ્થાનિક નાઈટીંગલ હતાં. થોડાક દિવસો પહેલાં જ્યારે હું સ્થાનિક કબ્રસ્તાનમાં મરહુમોની રૂહોની શાંતિ માટે ધાર્મિક વિધિ બજાવવા ગયો હતો, ત્યારે આ લેખના વિષયરૂપ એ સન્નારીની કબરનું સમારકામ ચાલતું હતું. આ જોતાં જ તેમની યાદ તાજી થઈ અને તેની પ્રેરણાથી મરહુમા (સ્વર્ગસ્થ)ને આ ટૂંકા લેખ દ્વારા મારી શ્રદ્ધાંજલિ આપવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો છું.
Read the rest of this entry »
Image
Lady with the lantern!
Click here to read in Gujarati
In the field of medical profession, the name of Florence Nightingale is very popular. She was Italian born (1820), but grew up and studied in England, heard her inner voice calling her to services to the sick and adopted nursing by ignoring unwillingness of her parents. She was from an upper class family and nursing, in those days, was considered to be an occupation with some little respect. But, association of Florence with this profession changed the concept of the people throughout the world. She was devoted to her work and took care of the patients even at night moving about here and there with a lamp in her hand. The patients were so grateful with her services that they gave her the affectionate title of ‘Lady with the Lamp’.
My Readers will, perhaps, mind to read ‘lantern’ in place of ‘lamp’ in my title, but I am going to talk about another woman who was a local Nightingale of our village, some decades ago. Just before some days, when I had gone to the local graveyard to perform my religious services for the peace to the souls of the deceased people, the grave of the Personality of this Article was being renovated. I recalled her memories which have inspired me and I am trying to offer my homage to the soul of the Late through this Article in brief.
With consent of her successors, I don’t hesitate to disclose her name. She was Hajiyani Avalben w/o Seth (big merchant of repute) Haji Noorbhai Mamjibhai Mukhi, author’s cousin. She kept lantern while going to houses to render her services to women in childbed (confinement). I myself have thought out the title ‘Lady with the lantern’ similar to that of conferred on Florence Nightingale for the reason that many similarities are there in both these Nightingales, no doubt, with some exceptions. According to Alfred Adler’s quote “To be human means to feel inferior.”, both were gentle ladies and therefore they considered themselves and others as human first. The field of nursing for Florence was wide to attend all kinds of patients and moreover she was qualified in her profession, but the Late Avalben’s field was limited to maternity only and she had acquired the knowledge through her skill, intellect, intuition and profound experience under her senior elders.
Those were the days when medical facilities were rare, maternity homes not available and female gynecologists found nowhere. Besides, women disliked to be attended upon by a male doctor in confinement. Midwives (દાયણ) were the most common attendants everywhere. It was the tendency of the women to deliver the child in a natural and normal process at home. Particularly, in rural and remote areas, midwifery has proved to be a boon for women in such days when death seems to be just a span away. My Aval Bhabhee (brother’s wife) was the soul-mate of the wealthiest man of the time and was not in need of any earning. Moreover, as being a Sethanee (Mistress of Seth), she might not have ordinarily preferred such filthy and troublesome work, but she did prefer it; for, she said such as, “I have not chosen midwifery, midwifery has chosen me!” What a great thinking of a noble woman, totally illiterate!
The village of Kanodar was of some 1500 families of all communities with Muslims in majority. My Bhabhee rendered her services to all without any discrimination of creed, cast, religion and economical status. She undertook the responsibilities of only such cases which seemed to be normal at first sight. In complicated cases, she advised them to have a physician’s assistance. She attended the women in confinement fully and remained present until the process of delivery ended successfully. She kept her watchful eye minute to minute and offered sensitive support and encouragement particularly to those women who were experiencing their first motherhood.
Hippocrates, the Father of Medicine and a Greek Physician wrote that “Nature is the best physician and that it should be allowed to function without the intrusion of meddlesome interference.” Accordingly, Avalben followed strictly the natural process of delivery ignoring the worries of the assisting women and labor pain of the woman in confinement. As soon as the critical task of labor got over, she never missed to tell the mother of the child in somewhat like these words as “Giving a birth to a baby is not the end of your journey, but it is just a beginning.” She never hurried to cut the umbilical cord.
She recommended the rest ladies of the household to allow her full rest for at least 40 days, not even to ask her for laundry work of both child and herself. She suggested the recipe of food for the mother for her early recovery of health and decoctions (ઉકાળો) also. She stayed a few hours more after the birth of the child to make sure that both mother and baby were stable and fine. While bidding goodbye to all like a Village Mother, she counseled the baby’s mother to continue to breastfeed the baby as long as the Almighty God produces the natural nutrition (milk) in her chest and to ignore maintenance of figure of her body as the child is initially like the Prophet of the God (અર્થાત્ બાલગોપાલ), quite innocent and sinless.
Before reaching my conclusion, I cannot withhold myself to mention the painful miracle or irony of my Bhabhee Maa’s hard luck, whatever you may call it, that she had given the births of three sons subsequently one by one and each son just before reaching the age of a year died in the same modus (style) of his fate or destiny. During the first monsoon of each son’s birth, while raining heavily in those years with loud thunder and lightning, the ends of the cradle cloth disconnected, the child fell down on the floor and died on the spot. These mysterious happenings inspired her to think over the will of the Almighty Creator positively. Her motherhood got diversion and she devoted her whole life to see uncountable mothers happy with their offspring.
Sheikh Saadi, a Persian man of literature, has said, “The beloved of the Almighty are: the rich who have the humility of the poor, and the poor who have the magnanimity of the rich.” We should always remember that service to the human kind is service to God. The Late Avalben, over and above her Midwifery services, helped the poor women in confinement financially with the funds of her own family and who-so-ever offered her willingly. Let us pray to the Almighty Creator to bless the soul of the Late Avalben in heaven for eternal peace with patronage and recommendations of the Infallibles (AS) and in the words of the recitations of holy verses of the individual Readers as per their own faith and creed.
Hope this Article be read particularly by those ladies who, with the grace of the God, have been lucky enough to enjoy motherhood and also those my daughters and sisters who, now or later on, are going to be mothers.
With deepest affections,
– Valibhai Musa
Dtd.: May 11, 2008
Note: My Readers may visit http://vijayshah.wordpress.com for Gujarati version.
Image
Click here to read Preamble in Gujarati
-Valibhai Musa
Four- only four, indeed ! (ચાર, બસ ચાર જ!)
Click here to read Preamble in Gujarati
My Gujarati Story “ Chaar, Bas Chaar ja “, published in a College Magazine – “Manikyam” when I was in M.A. Part-2, is represented here. Our Head of the Department of Gujarati faculty – Honorable Mr. Jitendra Dave selected this story suitable to the standard of the Magazine.
I would like to let my Readers know the source of the theme of this story just to make them familiar how any writer can snatch the plot of his creation from an ordinary event. Once, a friend of mine, Mr. Bansilal Barot who was a Drawing Teacher, had written me a Dipawali Greeting Card. In the same card, he had expressed his greetings to a common friend of ours also in this way with his free-hand sketch of a train run in those days with steam engine.
My Readers may be thinking why I am taking them to the root of the story. It is simple. Everybody is a born Artist as one critic has said. I wish that any one of my Readers may get inspiration to awake his disguise ability and try to be a writer. In English literature, Somerset Maugham is a living example and many more may be.
I earnestly hope that at least any one Reader of mine may put his comment under this blog post whether he agrees with me in this regard.
Now, go to the story and enjoy the light pleasure of it.
-Valibhai Musa
Dtd.: 7th June, 2007
ચાર, બસ ચાર જ !
દિવાળીના તહેવારો ચાલે છે. વેપારીઓ સરવૈયાં મેળવવાની ધમાલમાં છે, પરંતુ મારે સરવૈયાં મેળવવાનાં નથી. મારો હિસાબ ચોખ્ખો છે, મોંઢે જ છે; બચત નથી, દેવુંય નથી. છતાંય ભવિષ્ય માટેની દેવાયોજના વિચારું છું ! હા, ઘણી દિવાળીઓ પછીની દેવાયોજના ! વર્તમાન અને ભાવી સંતાનોનાં ઉચ્ચ શિક્ષણ વખતની દેવાયોજના !
શિક્ષક છું, એ પણ ચિત્રકલાનો. પગાર એ જ મારી આવક છે. બીજી આવક ક્યાંથી હોય ? કલા જન્મગત હોય છે. કલા શીખી શકાય નહિ, કલાને શીખવી પણ શકાય નહિ. તેથી જ કદાચ ચિત્રકલાના વિષય માટે ટ્યુશન રાખનાર વિદ્યાર્થીઓ સાંભળવા મળ્યા નથી ! સાચા કલાકારો કલા વેચતા નથી. મેં કલાને વેચી નથી; હા, કલાને ભાડે જરૂર આપી છે ! દર મહિને પગાર રૂપે ભાડું વસુલ કરું છું પણ ખરો !
હું બેઠકખંડમાં આરામખુરશી ઉપર ઝૂલી રહ્યો છું. સ્ટવના અવાજ સિવાય ઘરમાં શાંતિ છે. બાળકો અહીંતહીં રમવા ગયાં છે. ત્યાં તો ટપાલીની બૂમ પડે છે. હું વિચારોમાંથી જાગૃત થાઉં છું. બારણા તરફ જાઉં છું. ટપાલી ટપાલની થપ્પી મારા હાથમાં મૂકે છે. હું ટપાલીની જ અદાથી હાથમાં ટપાલ ફેરવતો મારી બેઠક ઉપર પુન: આસન જમાવું છું.
આજની ટપાલોમાં અગાઉના દિવસો કરતાંય વધુ સંખ્યામાં દિવાળીકાર્ડ છે. મોટાભાગનાં કાર્ડ મારા વિદ્યાર્થીઓનાં છે. સત્રના છેલ્લા દિવસની મારી સૂચનાના ફળરૂપે જ મારા ત્યાં અભિનંદનનાં કાર્ડનો ઢગલો થઈ રહ્યો છે. દરેક જણ પોતપોતાની કલા પ્રગટ કરી શકે તે માટે જ મેં આવી સૂચના આપેલી છે. વળી સારી ચિત્રકૃતિ માટે મારા ગજા પ્રમાણેના ઈનામની જાહેરાત પણ કરેલી છે.
દરેકે પોતપોતાની કક્ષા પ્રમાણે સારી એવી જહેમત ઊઠાવી છે. આમ છતાંય ચિત્રકૃતિઓમાં અનુકરણની માત્રા વિશેષ દેખાય છે. નૂતન વર્ષાભિનંદનનાં સૂત્રો અને કાવ્યકંડિકાઓ પણ ચોરેલાં જ વર્તાય છે. માધ્યમિક શાળાનાં બાળકો પાસેથી મૌલિકતાની વધારે પડતી અપેક્ષા તો કઈ રીતે રાખી શકાય ?
તેમ છતાંય આજની ટપાલમાં એકાદ મૌલિક સર્જન મળી જાય તે આશાએ હું ઝડપભેર કાર્ડ ફેરવતો જાઉં છું. પરંતુ દરેક કાર્ડે નિરાશા જ ડોકિયાં કરતી દેખાય છે. વિદ્યાર્થીઓએ રંગ તો ઘણા બગાડ્યા છે, પણ ચિત્રના વિષયની પસંદગીમાં મૌલિકતા નથી.
પણ…પણ, આ કાર્ડ મને પેટ પકડીને હસાવી મૂકે છે. મારો હાસ્યધ્વનિ વિભાને રસોડામાંથી મારા ભણી ખેંચી લાવે છે. એ આવતાંવેંત જ મારા હાથમાંથી કાર્ડ ઝૂંટવી લે છે. પછી તો એ પણ મારી સાથે હસવામાં જોડાય છે. અમે બંને હસીએ છીએ, ખડખડાટ હસીએ છીએ. પરંતુ અમારા બંનેના હસવામાં ફેર છે. એ હસે છે, માત્ર ચિત્રને ઉપલકિયા દૃષ્ટિએ જોઈને; જ્યારે હું હસું છું, તેના મર્મને સમજીને !
ચિત્ર છે, આગગાડીનું ! હા, આગગાડીનું ! પણ, દોરનારે આ ચિત્રમાં જરાય કાળજી લીધી નથી દેખાતી. માત્ર મુક્તહસ્ત રેખાઓ વડે લંબચોરસો રચીને ડબ્બાઓ દર્શાવ્યા છે. આગળ એંજિન જેવો ભાગ સમજી શકાય છે. નીચે અનિયમિત અંતરે બેદરકારીપૂર્વક દોરેલાં વર્તુળો પૈડાંનાં સૂચક છે. ચિત્રમાં દમ નથી, પણ મને હસવું એટલા માટે આવે છે કે ચિત્રકારે એંજિન ઉપર મારું નામ લખ્યું છે. પાણી અને કોલસાના પૂરક ભાગ ઉપર મારી પત્નીનું નામ, તો વળી ત્રણ ડબ્બાઓ ઉપર અમારાં સંતાનોનાં નામ લખ્યાં છે. આટલા સુધી તો ઠીક, પણ ચોથો ડબ્બો અડધો દોરાયેલો છે; જેના ઉપર લખ્યું છે, ‘અડધિયો ડબ્બો !’. નૂતન વર્ષાભિનંદનના સંદેશારૂપે નીચે વાક્ય લખાએલું છે : ‘આપની પરિવારગાડી વિના અવરોધે આગળ ને આગળ ધપતી રહો !’
વિભા સ્મિતસહ પૂછી નાખે છે, ‘આ કયા લુચ્ચાનાં પરાક્રમ છે ?’
હું તેને ચાર દિવસ ઉપર પ્રસુતિગૃહ આગળ ભેટી પડેલા ચબરાક અને ટીખળખોર વિનોદની યાદ અપાવું છું. સાચે જ વિનોદે તેના નામ પ્રમાણે યથાર્થ રીતે જ વિનોદ કર્યો છે !
અમારી વચ્ચે પણ વ્યંગવિનોદ શરૂ થાય છે. તે મરકમરક હસતી સૂચવે છે, ‘આમાં એક ખામી રહી જાય છે!’ મને લાગે છે કે હવે તે મર્મને સમજી શકી છે.
હું સહસા પૂછી નાખું છું, ‘શી ખામી ?’
“તેણે ગાડી આગળ દર્શાવેલા પાટાઓ વચ્ચે લાલ અક્ષરે ‘ભય’ શબ્દ લખવો જોઈતો હતો !”
હું વળી તેના સૂચનમાં વધારો સૂચવું છું. ”સાથેસાથે નૂતન વર્ષાભિનંદનના સંદેશામાં એમ લખ્યું હોત તો વધારે ઠીક રહેત કે ‘સહીસલામત ગાડીને આગળ ધપાવવા બે કે ત્રણ ડબ્બા બસ છે !’”
‘ના, બે કે ત્રણ નહિ; પણ હાલમાં તો બે જ ડબ્બા બસ કહેવાય છે, પણ આપણા માટે હવે – ચાર, બસ ચાર જ !’
એ છેલ્લું વાક્ય પૂરું કરે છે, ત્યાં તો રસોઈ દાઝવાની ગંધ આવે છે. ઉદર ઉપરના સાડીના પાલવને ઠીક કરતી ભારે પગે છતાંય તે ઝડપભેર રસોડાભણી દોડી જાય છે.
અને મારા કાનમાં ‘ચાર, બસ ચાર જ !’ના પડઘા પડ્યે જ જાય છે.
– વલીભાઈ મુસા
‘માણિક્યમ્’ (૧૯૭૦)
William’s Tales (Bilingual Multi Topic Reads) 
[…] Click here to read in English […]